معراج

(بریده باد نفس آنانی که ا یرانمان را نا امن می خواهند…………..)

شهادت جمعی از هموطنان عزیزمان در حادثه ی تروریستی رژه اهواز را به ملت بزرگ ایران وتمامی

خانواده هایی که در این حادثه دلخراش داغدار شدند تسلیت عرض می نماییم.

خداوند صبر جمیل به خانواده این بزرگوارانعطا بفرماید…..

شد پنجم شعبان چو ولادت سجاد

همراه حسین بن علی زینب شاد

از هلهله وشادی و ذکر صلوات

شوری به جهان به پا شد از این میلاد

میلاد علی بن حسین بن علی

شادی کن و سرده تو به آواز جلی

بر نور دل حسین زهرا صلوات

شد شهد ولادتش به از عسلی

دل را گل گلزار اباالفضل کنید

آیینه ی رفتار اباالفضل کنید

در فصل شکفتن گلی از صلوات

نذر گل رخسار اباالفضل کنید

وجود مقدسه ی فاطمه معصومه سلام الله علیها

نگین گرانمایه ایست که در حلقه ی کویر هزاران هزارلاله ی عاشق رابه حریم خویش خوانده،کوثرگوارایی است که جان تشنه ی جویندگان علم ومعرفت را سیراب می کند.شمیم دل انگیز روضه ی رضوانش مشام شیفتگان ولایت را از نسیم محبت سرمست وسرشار کرده است وترنم جان فزا وروحبخش آستان ملکوتی اش نغمه ی شور انگیزی است که روح شیدایی معرفت یافتگان طریقت رابه لطافتی تمام می نوازد.مناقب و فضایل روح پر فتوحش بیش از آن است که در قالب الفاظ بیاید.
در منقبش همین بس که صادق آل رسول (صلی الله علیه و اله وسلم ) فرمودند:"آستان مطهرش حریم عصمت و امامت است.”

زندگی با معنویت تو معنا پیدا میکند ودر آستان ملکوتی تو دل به آرامش و قرار می رسد
از نام زیبایتعصمت نمایان و از محجوبه ی رخت حیا و عفاف به منزل رسد
از بقعه ی تابناک تو مشکات علم منور وسالک طریق به مقام وصال رسد

معصومه ایی و حمیدای طاهره

کریمه وشفیعه محشر ای ثانی فاطمه

به روز جزا که گره افتد به کار خلق

دریاب ضعیفان را ای همانند فاطمه

آن روزها که زلال جاری «فرهنگ اسلامی»مان را با «فرهنگ فرنگی» سدّ می‌کردند تا از آن‌چه بر سرمان می‌آید، غافل باشیم؛ و آن روزها که «دین» را در مسلخ «تمدّن» قربانی می‌کردند تا بازار غارتشان هر چه بیش‌تر رونق بگیرد، سال‌هایی بود که همه پنجره‌های امید به دیوارهای سنگی باز می‌شد؛ و تمام کوچه پس کوچه‌های رسیدن، به بن‌بست منتهی می‌شد.
سال‌هایی که سنگینی سایه «خان‌ها» و «ارباب‌ها»، قلب زمین را می‌فشرد؛ روزگاری که شب، چتر تاریک و «از خود بیگانگی» را بر چشم‌های آسمان شهر کشیده بود و خورشید، خانه نشین تنهایی خود شده بود؛ ماه، به علامت عزا، هر شب خون می‌گریست؛ «دکّه‌های گمراهی» از وجب، وجب خیابان‌ها، تاراج شده بود و بیگانگان، فرزندان پاک وطن را به قیمت گوهر معصومیت‌شان، می‌خریدند.
شب، معنای کامل زیستن شده بود؛ و خورشید را جرأت دمیدن از پشت کوه‌های صعب العبورِ «خودباختگی» نبود؛ و سزای دمیدنِ گاه گاهِ ستارگان، یا افول در گورستان بود، یا غروب در پای دارها.
روشنایی را از کور سوی مشعل «مجسمه آزادی» می‌جستند و خورشید را از نور شمع.
خوشه‌های طلایی گندم امید، به آتش نیرنگ خائنان می‌سوخت و خاکستر آن بر چهره‌های شکسته و رنجور مردم می‌نشست.
آن روزها، حاصل تلاش مستضعفین، یا به چنگ شاهان می‌رفت، یا زیر دندان غارتگران.
کفر را لباس «تجدّد» پوشانیده بودند تا مردم را از دینشان جدا کنند؛ و قرآن در گنجه‌های غربت خانه‌ها خاک می‌خورد.
صدای أذان بلال زمان، از مأذنه‌های خاموش شهر برخاست و نوای بیداری را در گوش همه خفتگان نواخت. او آمد و با دست‌های گرمش، راه دریا را نشان داد و سد راه جاری شدن را برداشت. آری، او آمد و پیراهن زرّین آزادی را، بر قامت افراشته تک تک لاله‌ها پوشاند. او آمد و عاشورایی دیگر برپا کرد و حسین زمان خود شد. او آمد و خون بهای سنگین لاله‌های پر پر را، از شیطان‌ها گرفت و نهال خونین انقلاب را در دل فرزندان وطن کاشت. و این چنین بود که گل انقلاب از دست‌های مهربان مام وطن شکوفه داد و عطر افشانی کرد.
… و سال‌ها چنین بود تا این‌که:
… ابرهای رحمت، باریدن آغاز کرد و خورشید، ـ بعد از آن همه سکوت ـ دست‌های مهربان و گرم خود را بر سر شقایق‌ها و اطلسی‌ها کشید.
مردی از سلاله محمد مصطفی تبر ابراهیم بر شانه‌های مردانه‌اش، خشم موسی در سرش، مهر عیسی در قلبش، تقوای علی علیه‌السلام در سینه‌اش، مظلومیت و صلابت حسین علیه‌السلام در تقدیرش، و کتاب خدا در دستش، آمد. مردی با پاهایی به استواری کوه‌ها و قلبی مالامال از عشق به دمیدن و شکفتن.

يک گياه بياباني را تصور کن. مي‌خواهي از ريشه در بياوري‌اش؛ ولي هر چه سعي مي‌کني، کمتر نتيجه مي‌گيري. انگار شرايط سخت و گرم و خشک بيابان، ريشه‌ها را ضخيم‌تر و عمقي‌تر کرده است. ريشه‌ها به هم مي‌گويند: گيريم که هوا گرم و خشک است؛ گيريم آسمان با خاک اينجا قهر کرده و باران نمي‌بارد؛ مهم نيست، ما ريشه‌هايمان را آن‌قدر در دل خاک نفوذ مي‌دهيم که قطره‌اي آب پيدا کنيم… . و همين کار را هم مي‌کنند. ريشه‌ها به مثابه باورها و اعتقادات يک آدمي، عميق و قدرتمند مي‌شوند. اين‌طور است که گياه بياباني را بايد بي‌خيال شوي؛ وگرنه دست‌هايت از تيزي تيغ‌هايش آزرده مي‌شوند. ريشه‌ها کاري به کمبود نيروها و امکانات ندارند. آنها تا جايي که مي‌شود، نفوذ مي‌کنند و نفوذ آنها در دل خاک، گياه را راسخ‌تر مي‌کند. ريشه‌ها، باورِ گياهند.
باورها و اعتقادات، عجب چيزهاي عجيبي‌اند! اساطيري‌ترين واژه‌اي که معجزه‌آسا‌ترين کارها در تاريخ کرده است. وقتي به انجام دادن کاري باور داشته باشي، اگر همه بادها هم مخالف تو بوزند، باز هم «تو» برنده‌اي. نورِ باور که آذينِ انديشه تو باشد، درخشنده‌تريني، پايدارترين؛ مثل همان گياه پر از تيغِ بياباني، از ريشه در‌آوردنت دشوار مي‌شود. آن وقت گل‌ها و بوته‌ها و درخت‌هاي باغ‌هاي سرسبز استوايي به تو حسودي مي‌کنند. حسودي مي‌کنند که ريشه‌ات عميق‌تر شده. حسودي مي‌کنند که تو اين همه استواري؛ ولي آنها با باران‌هاي تند موسمي مي‌شکنند و ريشه‌کن مي‌شوند.
اعتقاد، چيز عجيبي است. ريشه‌دار بودن آن مقوله‌شگفت‌انگيزي است. ريشه‌دار بودن، براي قيام کردن عليه ديگران، ديگراني که تو را و ريشه‌دار بودن تو را نمي‌خواهند، برگ برنده توست. اعتقاد به پيروزي، عمق و نهايت توست. بال پرواز توست. سلاح بُرَنده تو در هر قيام و انقلابي است.
گفتم انقلاب… يادم افتاد انقلاب خودمان هم به‌سبب اعتقاد و ريشه‌دار بودنمان پيروز شد… ما گل‌هاي بياباني‌اي بوديم که ريشه‌هايمان در عمق خاک، سرود اتحاد مي‌خواندند.

غزل بهمن
از خون سرخ بهمن سرسبز شد بهاران
اندیشه باور شد، در امتداد باران
بر صخره‌های همّت جوشیده خون غیرت
بانگ سرود و وحدت آید زچشمه ساران
و الفجر بهمن آمد، فصل شکفتن آمد
بر پهندشت باور، خالی است جای یاران

تظاهرات میلیونی و سیل آسای مردم اصفهان در مناسبت های مختلف و فعالیت های گسترده ی روزانه در کوی بزرن و شهر و روستای این دیار در مبارزه با سلطه ی طاغوت و برقراری حکومت اسلامی افتخار بزرگی است که در تاریخ کهن اصفهان می درخشد. پیام ها و سخنرانی های امام راحل با سرهستی شگفت انگیز به همه جا می رسید. دل و جان مردم یک پارچه در تسخیر امام راحل بود.مساجد، کانون انقلاب و سنگر مبارزه و پایگاه هم دلی و تعاون بود مرزهای خودخواهی، قوم گرایی و بخشی نگری رنگ باخته وباورها فقط روی مرز حق و باطل تمرکز یافته بود. در این سوی مرز، مودت بود و محبت، همبستگی بود و وحدت. مدارا بود و تولی.

نسبت به آن سوی مرز- به خصوص در مورد ثلث شوم شاه، آمریکا و اسراییل غاصب و سر سپردگان آن ها صلابت بود و انعطاف ناپذیری، انزجار بود و ستیز شجاعانه، نفرت بود و تبری. خود محوری ها به خدا محوری، قوم گرایی ها به اسلام گرایی تبدیل شده بود. طلوع خورشید اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و اله و سلم) از آیینه ی روشن وجود امام راحل، دیوارهای کاذب تحزیه ی جامعه را درنوردیده و با نور وحدت، روشن کرده بود.

همه برای امام بودند و امام برای همه و امت همراه امام برای خدا.

وقتی بهمن پنجاه و هفت رسید، روزها به شتاب از پی آمدند و فرصتی برای تیرگی باقی نگذاشتند، چنان که شب ها فانوس فریادهای (الله اکبر) بر بام سرنوشت این ملت، درخشش دو چندان یافت و خورشید این قوم از پس سان ها تبعید به ایران بازگشت. امام آمده است، انقلاب به لبخند پیروزی دل سپرده است و دهه ی فجراندک اندک شکوه جاودانه اش را به رخ می کشد. خورشید در جشنی بی غروب بر بام روشن جهان ایستاد و تولد جمهوری محمد (صلی الله علیه و اله و سلم) را نظاره کرد. هلهله ی پیروزی در گوش خانه ها و خیابان ها پیچید و عطر گلاب و صلوات در ساحل آرامش انقلاب، مواج شد، ضمیمی ترین فصل زندگی ما در بهمن آغاز شد و در سایه ی خورشیدی ترین مرد قرن به بام عام تفضل و رحمت الهی راه یافتیم و صبح روشن آزادی را به تماشا ایستادیم.

تظاهرات میلیونی و سیل آسای مردم اصفهان در مناسبت های مختلف و فعالیت های گسترده ی روزانه در کوی بزرن و شهر و روستای این دیار در مبارزه با سلطه ی طاغوت و برقراری حکومت اسلامی افتخار بزرگی است که در تاریخ کهن اصفهان می درخشد. پیام ها و سخنرانی های امام راحل با سرهستی شگفت انگیز به همه جا می رسید. دل و جان مردم یک پارچه در تسخیر امام راحل بود.مساجد، کانون انقلاب و سنگر مبارزه و پایگاه هم دلی و تعاون بود مرزهای خودخواهی، قوم گرایی و بخشی نگری رنگ باخته وباورها فقط روی مرز حق و باطل تمرکز یافته بود. در این سوی مرز، مودت بود و محبت، همبستگی بود و وحدت. مدارا بود و تولی.

نسبت به آن سوی مرز- به خصوص در مورد ثلث شوم شاه، آمریکا و اسراییل غاصب و سر سپردگان آن ها صلابت بود و انعطاف ناپذیری، انزجار بود و ستیز شجاعانه، نفرت بود و تبری. خود محوری ها به خدا محوری، قوم گرایی ها به اسلام گرایی تبدیل شده بود. طلوع خورشید اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و اله و سلم) از آیینه ی روشن وجود امام راحل، دیوارهای کاذب تحزیه ی جامعه را درنوردیده و با نور وحدت، روشن کرده بود.

همه برای امام بودند و امام برای همه و امت همراه امام برای خدا.

وقتی بهمن پنجاه و هفت رسید، روزها به شتاب از پی آمدند و فرصتی برای تیرگی باقی نگذاشتند، چنان که شب ها فانوس فریادهای (الله اکبر) بر بام سرنوشت این ملت، درخشش دو چندان یافت و خورشید این قوم از پس سان ها تبعید به ایران بازگشت. امام آمده است، انقلاب به لبخند پیروزی دل سپرده است و دهه ی فجراندک اندک شکوه جاودانه اش را به رخ می کشد. خورشید در جشنی بی غروب بر بام روشن جهان ایستاد و تولد جمهوری محمد (صلی الله علیه و اله و سلم) را نظاره کرد. هلهله ی پیروزی در گوش خانه ها و خیابان ها پیچید و عطر گلاب و صلوات در ساحل آرامش انقلاب، مواج شد، ضمیمی ترین فصل زندگی ما در بهمن آغاز شد و در سایه ی خورشیدی ترین مرد قرن به بام عام تفضل و رحمت الهی راه یافتیم و صبح روشن آزادی را به تماشا ایستادیم.

شب یلدا یا شب چلّه یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است.

در این جشن، طی شدن بلندترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روزها در نیم‌کرهٔ شمالی، که مصادف با انقلاب زمستانی است، گرامی داشته می‌شود. یلدا به زمان بین غروب آفتاب از ۳۰ آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) گفته می‌شود. خانواده‌های ایرانی در شب یلدا، معمولاً شامی فاخر و همچنین انواع میوه‌ها و رایج‌تر از همه هندوانه را مهیا و دور هم صرف می‌کنند. پس از صرف تناولات، قصه‌گویی پیرترها برای دیگر اعضای فامیل و همچنین فال‌گیری با دیوان حافظ رایج است. در لرستان به شب یَلدا (چله)، «شو اول قاره»(قاهاره) می‌گویند.
ریشه نام و دیگر واژه‌ها«یلدا» برگرفته از واژهٔ سریانی ܝܠܕܐ به معنای «زایش» و «تولد» است.ابوریحان بیرونی از این جشن با نام «میلاد اکبر» نام برده و منظور از آن را «میلاد خورشید» دانسته‌است.[۵] در آثارالباقیه بیرونی، ص ۲۵۵، از روز اول دی ماه، با عنوان «خور» نیز یاد شده‌است و در قانون مسعودی نسخه موزه بریتانیا در لندن، «خُره روز» ثبت شده، اگرچه در برخی منابع دیگر «خرم روز» نامیده شده است.چلّه، دو موقعیت گاه‌شمارانه در طول یک سال خورشیدی با کارکردهای فرهنگ عامه، یکی در آغاز تابستان (تیرماه) و دیگری در آغاز زمستان (دی ماه)، هریک متشکل از دو بخش بزرگ (چهل روز) و کوچک (بیست روز) است. واژه چلّه برگرفته از چهل (معین، ذیل واژه) و مخفف «چهله» و صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین (و نه الزاماً چهل روزه) است.

شب یلدا و جشن هایی که در این شب برگزار می شود، یک سنت باستانی است از زمانهای گذشته تا به امروز در میان ایرانیان مرسوم بوده است.

شب یلدا

این شب به زمان بین غروب آفتاب از 30 آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) اطلاق می شود. ایرانیان و بسیاری از دیگر اقوام شب یلدا را جشن می گیرند. این شب در نیم کره شمالی با انقلاب زمستانی مصادف است و به همین دلیل از آن زمان به بعد طول روز بیش تر و طول شب کوتاه تر می شود.

نام
واژهٔ یلدا ریشهٔ سریانی دارد و به معنای ولادت و تولد است. منظور از تولد، ولادت خورشید (مهر/میترا) است. رومیان آن را ناتالیس آنایکتوس یعنی روز تولد مهر شکست ناپذیر می نامند. ابوریحان بیرونی از این جشن با نام میلاد اکبر نام برده و منظور از آن را میلاد خورشید دانسته است.شب یلدا و جشن هایی که در این شب برگزار می شود، یک سنت باستانی است از زمانهای گذشته تا به امروز در میان ایرانیان مرسوم بوده است.

شب یلدا

این شب به زمان بین غروب آفتاب از 30 آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) اطلاق می شود. ایرانیان و بسیاری از دیگر اقوام شب یلدا را جشن می گیرند. این شب در نیم کره شمالی با انقلاب زمستانی مصادف است و به همین دلیل از آن زمان به بعد طول روز بیش تر و طول شب کوتاه تر می شود.

نام
واژهٔ یلدا ریشهٔ سریانی دارد و به معنای ولادت و تولد است. منظور از تولد، ولادت خورشید (مهر/میترا) است. رومیان آن را ناتالیس آنایکتوس یعنی روز تولد مهر شکست ناپذیر می نامند. ابوریحان بیرونی از این جشن با نام میلاد اکبر نام برده و منظور از آن را میلاد خورشید دانسته است.شب یلدا و جشن هایی که در این شب برگزار می شود، یک سنت باستانی است از زمانهای گذشته تا به امروز در میان ایرانیان مرسوم بوده است.

شب یلدا

این شب به زمان بین غروب آفتاب از 30 آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) اطلاق می شود. ایرانیان و بسیاری از دیگر اقوام شب یلدا را جشن می گیرند. این شب در نیم کره شمالی با انقلاب زمستانی مصادف است و به همین دلیل از آن زمان به بعد طول روز بیش تر و طول شب کوتاه تر می شود.

نام
واژهٔ یلدا ریشهٔ سریانی دارد و به معنای ولادت و تولد است. منظور از تولد، ولادت خورشید (مهر/میترا) است. رومیان آن را ناتالیس آنایکتوس یعنی روز تولد مهر شکست ناپذیر می نامند. ابوریحان بیرونی از این جشن با نام میلاد اکبر نام برده و منظور از آن را میلاد خورشید دانسته است.

جهان قبل از بعثت در کلام امام علی (ع)

خداوند، پیامبر اسلام را هشدار دهنده جهانیان مبعوث فرمود تا امین وحی الهی باشد.

آن گاه که شما ملت عرب، بدترین دین را داشتید و

در بدترین خانه زندگی می کردید و میان غارها، سنگ های خشن و مارهای سمّی

خطرناک و فاقد شنوایی، به سر می بردید. آب های آلوده می نوشیدید و

غذاهای گلوآزار می خوردید. خون یکدیگر را می ریختید و پیوند خویشاوندی را می بریدید.

بت ها میان شما پرستش می شد و مفاسد و گناهان شما را فرا گرفته بود.
خدا، پیامبر اسلام را زمانی فرستاد که مردم در فتنه ها گرفتار شده،

رشته های دین پاره شده و ستون های ایمان و یقین ناپایدار بود.

… راه رهایی دشوار می نمود و پناه گاه ی وجود نداشت.

چراغ هدایت، بی نور شده و کوردلی همگان را فرا گرفته بود.

خدای رحمان معصیت می شد و شیطان یاری می گردید.
ملت ها در خواب عمیقی فرو خفته بودند. فتنه و فساد، جهان را فرا گرفته بود.

اعمال زشت رواج یافته بود. آتش جنگ همه جا زبانه می کشید

و دنیا، بی نور و پر از مکر و فریب گشته بود.
هوا و هوس بر مردم چیره شده بود. … نادانی های جاهلیت، پست و خوارشان کرده بود

و در امور زندگی سرگردان بودند و بلای جهل و نادانی دامن گیرشان بود.

با هم برای ایــــــــــــــــــــــــــــــــــران

انتخاب ایــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرانی ،برای اعتبار جهانـــــــــــــــــــــــــــــی!

انتخابات میدان مجاهده و آزمونی بزرگــــــــــــ است.

انتخا بات زمینه ی شکوفایی مردم و اراده ی ملت است.

انتخابات برگزاری نماد مردم سالاری دینی در نظام مقدس جمهوری اسلامی ایــــــــــــــــــــــــران است.

انتخابات جلوه ای از چنگ زدن به ریسمان الهی است.

انتخابات تجلی اراده ی مردم برای اراده ی کشورشان است.

ابزار انتخابات را ایمـــــــــــــــان،اصالـــــــــــــــــــــــــت و رسالــــــــــــــــــت تأمین میکند.

مورچه باش! وقتی انگشتت را در مسیر مورچه ای میگذاری منتظر نمیماند تا انگشتت را برداری،بلکه مسیرش را عوض میکند!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

هیچوقت کنار دری که بسته شده نایست 

درها بسیارند ………..

جه بسا خداوند تو را از چیزی محروم کند تا بهتر از آن را روزی ات گرداند!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

زهرا (س) که  هل أتی بود،هم دخت مصطفی بود،ذکرش همین دعا بود:صل علی محمد، صلوات برمحمد!!!!!

شیر خدا علی (ع) بود ، نامش سینجلی بود،بر مومنین ولی بود، صل علی محمد ،صلوات بر محمد!!!!!

میگفت سکینه در حرم این جملات…..رفته است عمو آب بیارد ز فرات، نذری بکنیم تا سلامت برسد………ای تشنه لبان برای ســــــــــــــقا صلـــــــــــــــــــــــوات!

خود را چو ز نسل نور می نامیدند،رفتند و به کوی دوست آ رمیدند،سیراب شدند ز آن که در اوج عطش ،آن حادثه رابه شوق آشامیدند!

هر کجا ذکر حسین بود …..تو را یادم هست ……… هر کجا اشک حسین هست………..مرا یا دی کن……….السلام یا ابا عبدا لله الحسین!

قلبها برای آرامش ،دستها برای حک کردن  عشق برای سینه ،عقل در انتظار جنون ، نفسها ب ه شمارش افتا ده ،آری محــــــــــــــــــــــــرم ،محــــــــــــــــــــــــــــــرم آمده!

نام من سرباز کوی عترت است ، دوره ی آموزشی ام هیئت است ،پادگانم چا دری شد وصله دار، سر درش عکس علی با ذو الفقار ، ارتش حیدر محل خدمتم ،بهر جانبا زی پی هر فرصتم ، نقش سر دوشی من یا فاطمه است،قمقمه ام پر ز آب علقمه است ،رنگ پیراهن به رنگ خا کی است ، زینب آن را دوخته پس مشکی است، اسم رمز حمله ام یاس علی ،افسر ما فوقم عباس علی !

حضرت علی (ع) فرمودند:"نه سفیدی بیانگر زیبا ییست و نه سیاهی نشانه ی زشتی. کفن سفید اما ترساننده است و کعبه سیاه اما دوست داشتنی است.انسان به اخلاقش هست نه به مظهرش ….قبل ازینکه سرت را بالا ببری و نداشته هایت را پیش الله گلایه کنی نظری به پایین بینداز و داشته هایت را شاکر باش

انسان بزرگ نمیشودجز بسیله ی فکرش، شریف نمیشود جز بواسطه ی رفتارش،و قابل احترام نمیگردد جز بوسیله ی اعمال نیکش!

ما سا مرا نرفته گدای تو میشویم،ای مهربا ن اما م فدای تو می شویم،ها دی خلق کوری چشم گمرا ها ن،پروانگا ن شمع عزا ی تو میشویم!

(السلام علیک یا اما م الها دی النقی علیه السلام)

بی سبب نیست اگرعادتش ا حسان شده است*********نو ه ی ارشد آقای

خراسان شده است!

از عطر تو یک جرعه آورده نسیم،ما را در این سرمستی اش کرده سهیم،باید تو را فهمید با برهان عشق،اثبات کرد این جمله را عقل سلیم،ابن الجوادی …دستهایت رود جود،باب الحواءج می شوی تا میرسیم،با بخشش تو باز شد صدها گره، ای روح بسم الله الرحمن الرحیم،خواندیم تا “یا هادی الامت"تو را،دیدیم خود را بر"صراط مستقیم"این قسمت ما بود از روز الست،هستیم دائم برسر عهد قدیم،ما را گدای سامرا خواندند اگر،بر سفره بین این همه بچه یتیم،بانی تویی و سفره ات در شهر ری،در صحن آقای کریم بن کریم،افتا د با هر لقمه در دلهای ما،"حاجت گرفتیم از خود عبدالعظیم!

1. نه مثل سا ره ای و مریم، نه مثل آسیه وحوا ،فقط شبیه خودت هستی، فقط شبیه خودت زهرا(سلام الله علیها)،اگر شبیه کسی با شی،شبیه  نیمه شب قدری،شبیه آیه تطهیر،شبیه سوره اعطینا، یا فاطمه الزهرا!(سلام الله علیها)

گفتمش نقا ش را از غربت زهرا(سلام الله علیها) بکش

گریه کرد و با قلم یک چادر خاکی کشید

گفتمش پس غربت زهرا(سلام الله علیها) کجای نقش بود

ناله کرد و زیر غنچه ای پرپر  کشید!

.…..داستان من و شما هما نند مردی است که آتشی{برای گرما بخشی و روشنایی} افروخته است…….پروانه ها در آن می افتند و او سعی می کند آنها را حفظ کند،من کمربندتان را می گیرم تا ذر آتش(دوزخ ) نیفتید وشما از دستم میگریزید/حضرت محمد (ص)

هرقدر که میخواست گداه شاه کرم داشت،آنقدر که پیش کرمشخواسته کم داشت درخانه ی او بود که در اوج غریبی دلهای غریبان جهان ،راه به هم داشت،دلخوش به نفسهای مسیحایی او بود،شبهای مدینه که فقط غربت وغم داشت،راحت شداز اندوه جفاکاران یاران،ای کاش که یاری به وفاداری سم داشت، ای آیینه ها،آیینه ها!ذکر بگویید،ای کاش حرم داشت،حرم داشت،حرم داشت!

بارها از سفره اش با اینکه نان برداشتند،روز تشییع تنش تیر و کمان برداشتند،مردم این شهر در ظاهر مسلمان ،عاقبت،با صدای سکه دست از دینشان برداشتند،بر سر همسایگانش سایه ای پر مهرداشت،از سرش هرچند روزی سایبان برداشتند،بذر ننگین جسارت برتن معصوم را،این جماعت کاشتند و دیگران برداشتند ،دستهایی که بر آن تابوت  تیر انداختند،چندسالی بعد چوب خیزران برداشتند!

خداوند ا! آن شیطان را به واسطه ی عبادتت از ما دور ساز و ذلیل ما گردان به سبب کوشش در راه محبتت،و بین ما و او پرد ه ای مقرر بدار که هرگز آن پرده را نتوانددرید سدی محکم که ابدا نتواند شکافت.

صحیفه سجادیه،باب17